Hüznün Mevsimi

Kuþlarým üþüyor bu mevsimde.

Kapanan dünyanýn deðil,
Benim gökyüzümdür.
Yaðmur damla damla,
Yüreðime akar.
Soðuk rüzgârlar eser benliðimde,
Ellerim üþür.

Mutlulukla tezat,
Hüzne dost.
Acýnýn koynunda yatar,
Ölümü çaðrýþtýran sonbahar.

Rüzgâr türküler mýrýldanýrken,
Eþlik eder kurumuþ yapraklar.
Kimisi yerin çekim kuvvetine,
Karþý koymak istemez daha.
Býrakýr kendini boþluða,
Kavuþur topraðýna,
Özüne döner, hasret biter.

Bu mevsim,
Resmedilecekse gri,
Seyredilecekse sarý.
Hatta sarýnýn soluk tonlarý...

Mavi yitirilmiþ, mavi özlenen renk.
Baþka renk olur mu hiç?
Denize mavi gerek.
Peki ya tepelerin yeþilliði?
Adýný koyamadýðým bir renkte þimdi.

En çok,
Bu mevsime yakýþýr kelime oyunlarý.
Akan gözyaþlarý,
Yaðmurun hatrýna
Bu mevsimde kaybolur.

Þairler sonbahardan ilham alýr,
Yaprak gibi dökülür kelimeler.
Gecenin karasý,
Mürekkebi kalemin.
Çalan fon müziði,
Üþümemek için yakýlan ateþti sanki.

Duygular,
Parça parça daðýtýlýrken mevsimlere,
Hesap karýþmýþçasýna
Bolca hüzün düþmüþ
Sonbaharýn payýna...



Sosyal Medyada Paylaşın: