Yalnýz kaldýk çýkmaz sokaklarda
Birbirini seven iki çýlgýn yürek
Ayrýldýlar istemeyerek
Bir yanýmda uçurumlar var
Diðer yanýmda aþýlmaz daðlar
Ýstesem de koþamýyorum
Ölümüne çýkmýþtýk seninle sevda yoluna
Görmüyordu gözümüz hiçbir þeyi
Fazla bir beklentimiz yoktu gelecekten
Mutluluða hasretti yüreðimiz
Nohut oda bakla sofada
Bizi biz yapan deðerdi yaþananlar
Sadece ellerimiz deðil yüreðimiz de kenetlenmiþti
Güneþin doðuþunu beraber izliyor
Her gün batýmýnda sarýyordu içimizi hüzün
Gökyüzünde ay gösterdiðinde yüzünü
Kaplardý içimi tarifsiz bir acý
Bitmek bilmeyen nöbet deðiþimi gibi
Umutsuz bir beklentiydi mutluluk
Her parlayan yýldýzdan fallar açýyorduk
Baþýn omuzumda gözlerin gözlerimde
Derin bir sessizlik içinde
Yaþadýðýmýz aný bozmamak için
Tek kelime etmiyor susuyorduk
Susmaktý en büyük çýðlýk
Dudaklarýmýz kendiliðinden birleþtiðinde
Nefesin nefesime karýþýyor
Mutluluk denizinde boðuluyorduk
Dalgalar sahile atana dek
Þimdi hepsi dünden bir aný
Yarýn olmayacak hatýrlayaný
Sanki yaþanmamýþ gibi
Eller boþ yürekler boþ
Ayný yolda biçare
Ýki yabancý olduk artýk ...
Refik
19 . 12 . 2015
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.