Tebdili hissiyat eyleyip
Çýktým yarin dostun kardeþin gönlüne
Teþehhüd miktarý oturup
derdimi cihan eyledim
Ben dedim azman nefsimin heveskarý oldum
Herþeyi çok isteyip kanaati unuttum
Kalbimin göðünde ufkumu yitirdim
Aklýmýn daðýnda bulutlara deðdim
Ben dedim ben deðilim
Duydular gördüler anladýk dediler
Seni seviyoruz biliyoruz
Bi ara sana iþtirak eder
Her neyle iþtigal eyliyorsan
Kalbimizi kavlimizi meþgul ederiz
Dert mi o hepimiz de çokca var zaten
Sen gel derdin kalsýn dediler
Oysa ben tebdili hissiyat içerisindeydim
Günahlarýmdan baþka þeyi dert etmemeyi
Ve nefsimin nefesine itaatini red etmiþtim
Hiç olmadýðým kadar kendim idim
Ne sevmek için ufka
nede deðmek için buluta
Muhtaçlýðým varsada gönlü olanlarýn
Kapýsýnda muhabbetlenmek idi muradým
Ne yar bildi ne dost dinledi
Nede kardeþ anladý
Benim onlara muhtaçlýðýmýn
Onlarýn azlýðýna çokluk
Yokluklarýna varlýk
Darlýklarýna bolluk
Olmak ihtiyacýmý...