sallanan atla gidilir mi uzaklara.!
..
gidiyordum
sarý sýcak günden ayrýlmýþ
karanlýðý küflü bir zaman almýþtý
hangi peronun yalnýzlýðýna sýðýnsam
hangi limandan kalksam uzak bir sessizliðe
yada hangi otobüsün buðusuna binerek gitsem
derken..
kahrolasý kentin
arka kapýsýnda yakalandým çocukluðuma.!
farklý bir resimle çýksaydý karþýma,
öyle yýkýk durmasaydý
vurmasaydý alnýna yetim ayýn öksüz ýþýklarý
gözlerinde annemin gülüþü olmasaydý
dolmasaydý yanak çukurlarýna tuzlu yaðmur
babam, babam Haziran kokmasaydý
ve düþmeseydi dudaklarýndan
o ilk yazdýðým "ÜÞÜMEK" þiiri
kafamý aralýðýn pusuna vura, vura gidecektim..
hep o içine kapanýk haliyle
sýrtýnda çabuk büyümüþlüðü
ve
saçlarýna karýþmýþ rüzgarý görünce
cebimden çýkardýðým bir düþü verdim ona
bir ihtimaldi zaten bildiði, bilmediði herþey
saklambaçlara saklayýp, kaybettiði vakitlerde
sarkaçlar altýna tünemiþ umutlarda bulurdu kendini
kimselere söyleyemediði o sübyan keder oyunlarýyla
en çokta kirpiklerinin ucuna astýðý bayramlarla mutluydu
hiç öyküsü olmadý mesela
kýrýk dökük utanmalar içinde
saplantýlý masallarda koþardý
dizlerinde yaralar
kabuklarýný soyduðu yaz rutubetlerinde
acý duyumsamanýn
deðiþik renklerini öðrenmeye baþladý
canýný yakýyordu aþk sandýklarý
canýný yakýyordu yedinci yaþý
canýný yakýyordu ölü bir adamýn
duvardaki yakýþýklý fotoðrafý
bana, geçmiþten olan
en zararsýz olandý
ve gidiyordum
paslý sokak tabelasýna
kirli camekanlara
çingenelere
caminin bankýna
lal bakýþlý sahile
hoþçakalýn diyerek
toz, toprak yuttuðum sevgi seslerinden
aklýmdan, fikrimden, zihnimden geçip
yüreðimin þark sürgününe atýyordum beni
olasý hayaller kurduðum katýksýz ömrümde
bir çocukluðuma sahip çýkamadým
ön yargýlý hurafe alýþkanlýklardan
boynu bükük suskunluklardan
yasaklý bir yaþamýn yasaksýz uçurumundan
onu almadan býrakýyordum bütün hüzünleri
/ anladým ki
büyüdüðünde çocukluðun ölmezmiþ /
denizin tersine akan sularýna yaslanarak
bir çiçeðin özünden süzdüm elveriþsiz zamaný
gidenler gelmiyor, gelenler hayal yýkýyor
dillere yapýlmýþ balkonlardan yalanlar düþüyor
ve gitmek
insanýn sadece kendini terketmesi oluyor..
boþverdim
kandýrdýðým gitmelerde ki ucube düþleri
onca talan
onca ihanet
onca resmiyetsiz boþlukta
bana çocukluðumu armaðan ederek
kaldým
bu kahrolasý kentin sessiz anýlarýnda
..
bir daha çocuk olmaktý belkide
o lanet okunan hayata
bir çift gözle tutunduðun kayboluþlar..belkide!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.