Geldi yine hüzün mevsimi. Adýda sonbahar oldu mevsimin. Ve gece çoktu hüznüme. Ölü yapraklarýn esintisi nüfuz etti bedenime. Yaðmur kokusu sardý benliðimi. Hüznüm canlandý yüreðimde. Yaþantým geldi gözlerimin önüne. Ölen yapraklar doldurdu gözlerimi, bu gece de hüzün mevsiminde. Eylülün esintisi titretti içimi. Yalnýzlýðýmý, hüznümle yoðurdu. Gözyaþlarým yýldýzlarla seviþti. Gecenin baðrýþýný dinledim. Ölülerin seslerini duydum.yeniden doðmak üzere kaybolan yapraklarý dinledim. Yýldýzlar diðer gecelere göre parlaktý bu gece,ölüm kokuyordu. Sarýlar ve siyahlar canlanýyordu gözümde. Yaðmur damlalarý düþüyordu yere bir bir. Dost olmuþtu yaðmur bana. Saklýyordu gözyaþlarýmý anlatmýyordu kimselere beni. Ben ona aþkýmý anlatýyordum,oda bana gerçekleri yolluyordu gökyüzünden yeryüzüne. Damlalarýný savuruyordu bardaktan boþalýrcasýna biri bir diðerine deðmeden. Bütün yapraklar gibi benimde öleceðimi söylüyordu bana. Ama bu yeniden doðmayacaðým anlamýna gelmiyordu. Sewal Bozan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Seval Bozan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.