Bazen dumanlýydý baþý göðe deðen dað gibi
Sonra su misali aktý, mecrasýnda duruldu.
Adanmýþtý sevdasýna, gülle dolu bað gibi
Akrep ile yelkovaný, umutlara kuruldu.
Kadir bilmez dilden çýkan, bir söz ile vuruldu.
Pes etmedi, gecelerde sabahlarý düþledi
Sevgi denen o efsunu, yüreðine iþledi
Göðe deðen maðrur baþý, bulutlara yasladý
Yedi iklim geçti serden, hayallere sarýldý.
Kadir bilmez dilden çýkan, bir söz ile vuruldu.
Ket vurmadý engebeler, talihin yollarýnda
Umutsuz ne yürekler, can buldu kollarýnda
Kýþ gününde güller açtý, dikenli dallarýnda
Gün yüzüne çýkmak için, tomurcuklar yarýldý.
Kadir bilmez dilden çýkan, bir söz ile vuruldu.
Karanlýðýn kör baðrýnda, söküyorken þafaklar
Gerçek sevdalara þahit, saçlara düþen aklar
Hüzün yaðan sessizliðe, bürünürken sokaklar
Gecelere aktý hüzün, ay güneþe darýldý.
Kadir bilmez dilden çýkan, bir söz ile vuruldu.
Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.