Artık yazmayacağım seni şiir

Sözcüklerin çobanlýðýný yaptým,
Heybemde þiirler taþýdým...

Bir mýsralýk yol aldým
Ömrümce yazarak...

Yýprandý dað, taþ, deniz,
Yýprandýk biz hepimiz;
Bakýþlar tutsak kaldý,
Buðulu gözlerinde;
Hiç kavuþturamadýk
Aþýklarý þiirle…

Þair olmak ne bela þey,
Ýnsan düþünce anlýyor peþine…

Bu yaþtan sonra
bir kenara çekilip
oturmak lazým...
Yani,
Sevmek, sevilmek olmayýnca þiir olmuyor...

Artýk yazmayacaðým seni þiir, elveda!

Bütün ilhamlarýmý tükettim,
Bedenimi nasýl tükettiysem öyle...

Geldiðimde bir þiirdim sýradan,
Büyüdükçe þiir kalabildim,
iþte þiir gibi de gidiyorum,
gerçekten
þiir gibi;
elveda þiir...

Hepinizden özür diliyorum ayrýlýklar,
kavuþmalarýnýz için bir kelamým olmayacak artýk, özür dilerim
Özür dilerim ihanetler,
özür dilerim piþmanlýklar
Özür dilerim özlemler,
Özür dilerim hüzünler,
Özür dilerim küskünlükler, þaþkýnlýklar, kýskançlýklar...
Ve özür dilerim Türkiyem senden de,
senin sorunlarýný dillendirebileceðim þiirlerim olmayacak...

Merhaba avarelik,
hadi gezelim avare avare...
Sosyal Medyada Paylaşın: