ÖLÜM UYKUSU
ÖLÜM UYKUSU
Bazen, gidenler herþeyi alarak gittiðini sanýr. Ama bilmezler ki geride kalanlarda ne derin yaralar açtýklarýný!
Aslýnda giden, geride bir enkaz býrakýr ki, geride kalanlar, ardý ardýna gelen depremlerle ruhunun derinden sarsýldýðýný hisseder!
Onarýlmasý mümkün olmayan, asla kapanmak bilmeyen yaralar, her dokunuþta tetikler dipteki sarsýntýlarý!
Gözleriniz kapýda, kulaðýnýz sestedir artýk. “Þimdi birileri gelir de açýlan yarama merhem olur diye.” Ama nafile bekleyiþlerdir bunlar!
Ne gelen olur, ne de bir giden.
Artýk zul gelir yaþamak; soluk almanýz yavaþ yavaþ zorlaþýr. Adeta boðazýnýza düðümlenir yutkunmalarýnýz!
Boþluðu saran kollarýnýz, bir müddet sonra yanýnýza düþer. Boynunuz bükülmüþtür artýk!
Önce bir titreme sarar dudaklarýnýzý. Aðlamak istersiniz, aðlayamazsýnýz.
Giden gitmiþtir bir kere.
Aklýnýz çýkar bedeninizden.
Ýç hesaplaþmalar baþlar.
Ardý ardýna gelen sorular; neden, neden, neden?
Yankýlanýr ýssýz odanýzda sessiz çýðlýklarýnýz. Hatam neydi? Ne kabahat iþledim diye sorarsýnýz kendi kendinize. Cevap bulamazsýnýz sorularýnýza.
Giderek bütün bedeniniz üþümeye baþlar. Hayýr, hayýr, hayýr lanet olsun. Zaman geçmiyor diye feryatlar etmek istersiniz.
Geçmiþi unutmak için, bütün yaþananlarý, dertlerinizi bir hamleyle geceye taþýmak olur amacýnýz. Belki unuturum, belki uyurum diye! Ama bilemezsiniz ki geceler kiþinin kendisiyle yüzleþme vaktidir. Cevabýný bulamayacaðýnýz dertlerinizi dinlediðiniz zamandýr.
Ve süreç baþlar.
Dertlerinizi unutacaðýnýzý sandýðýnýz gecedesiniz.
Kendinizi sorgular, yüzleþir, yargýlarsýnýz! Geride kalan cevapsýz sorularla zaman geçip gitmekte ve kirpikleriniz uykuya çaðýrmaktadýr sizi.
Göz ucuyla saati yoklarsýnýz.
Sabah saatin 0.400’ü. Teneþir sürülmüþçesine kirpik dipleriniz yanmaktadýr!
Farkýnda olmadan eliniz uzanýr ardý ardýna yaktýðýnýz sigaraya. Bir sigara daha, daha bir sigara yakarsýnýz.
Geçen onca zamanda; ne kendinize sorduðunuz sorularýn yanýtýný bulursunuz, ne de ki huzuru!
Artýk odanýza, perde aralýðýndan sýzmaktadýr güneþ huzmeleri .
Taþýrsýnýz geçmiþten gelen hayatýnýzýn aðýr yüküne eklenen uykusuzluðu ve kendinize sorduðunuz sorularýn yanýtsýz kalýþýný.
Çýldýrmak üzeresiniz ve geçmiþte yaþananlar çýnlar kulaklarýnýzda.
Her davranýþýnýz, her tavrýnýz, her söyleminizde hatalý bulunmuþsunuzdur! Çünkü artýk siz de diðerleri gibi; herkesi, her þeyi, her devinimi suçlamaya baþlarsýnýz. Bu sizin bittiðinizin, tükendiðinizin iþaretidir!
O andan itibaren, her söyleminiz, her deviniminiz, haklýyken sizi haksýz duruma düþürecektir!
Ve okunur sabah ezaný. Hele bir de güzel bir notadan okunuyorsa ve ses te güzelse, ona sýðýnmaktan baþka çare bulamazsýnýz.
Derken damlalar süzülür kirpiklerinizden. Ýnceden inceye yanaklarýnýzý yakarak geçer. Volkanýn aðzýndan yamaç aþaðý akan lavlarýn akýþý gibi!
Yanmakta olan gözlerinizi silmek için yumruklarýnýzý sýkarsýnýz. Aslýnda sýkmak istediðiniz yumruklarýnýz deðil, o yumruklar, canýný almak içindir adaletsizliðin,
haksýzlýða uðramýþlýðýn, anlaþýlmayýþýnýzýn ve de vefasýzlýðýn!
Bir türlü baþ edemezsiniz onca olumsuzlukla. Güçlükle kaldýrdýðýnýz yumruklarýnýzla gözlerinizi ovuþtururken. Yanmaya baþlar gözbebekleriniz.
Allahýýýýým diye çýðlýklar atmak istersiniz.
Hayýr, hayýr olmuyor iþte. Çünkü siz suslara mahkûm edilmiþsiniz!
Dilinizde bu kez farklý söylemler; “zor anlarýmda yanýmda olmayanlar mutlu anlarýmda hep yanýmdaydýlar. Öyleyse ben de onlarýn yanýnda olmamam gereki.” Diye karar alýrsýnýz.
Gün aðarmýþtýr artýk.
Ölümcül bir uyku davet eder sizi koynuna. Öyle çýplak, öyle candan ki, baygýn bakýþlarla sarar bütün bedeninizi. Teneþir sürülmüþ gibi kirpikleriniz artýk ölüm uykusuna yatmýþsýnýz!
Tebelleþ olmuþ bir yaþamda
aþka müptela yüreðim
bu gece de sensizliði yenemedi
sol köþesi paraf altýnda ecel gömleðimin
çarþaf, çarþaf yokluðunu
yüzüme okumakta ayrýlýk
A bendi ihanet ettiðimi
Þ bendi aþka þathiyeler yazdýðýmý
K bendi kadere boyun eðmemi söylüyordu
sustum
kim bilebilirdi
teneþirle kirpiklerimi ýslattýðýmý
kim bilebilirdi ölüm uykusuna yattýðýmý
unuttum sanmýþlar
ben hiç unutmadým ki seni
görmemek için namahrem gözleri
dokunmamak için kadifemsi bir tene
koynuma alarak düþlerimi
ölüm uykusuna yatmýþtým sadece
hatýrla ey belleðim
hatýrla sevgili
düþlerde tutkuyla seviþmelerim
korumak içindi seni
sana elveda diyemeden
üzmemek içindi hakikate gidiþim
divanda melekler
varsýn ayrýlýðý benden bilsinler
savunurum elbet kendimi
Tanrý þahidim olsun ki
kirletmemek için aþk mabedimi
ölüm uykusuna yattým
Havva’nýn suçu da deðildi
bilmiyorum kaburgamý kimlerin kýrdýðýný
sensiz bir “Ankara gecesinde”
“yýldýzlarý söndürürken” yakarak yüreðimi
birileri külümü göðe savurmuþtu
þimdi karar çýktý
Cehenneme sürülüyorum
kelebeklerin ateþe uçtuðu gibi
nefesim tutuþmak üzere
dudaklarým yanýyor
sensizliðe uyanmak istemiyorum
hadi gel
öperek uyandýr
ölüm uykusundan beni
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.