KOMŞU KIZI (1)

Yolumun üstündeydi evleri,
Beyaz tenli, elâ rengiydi gözleri.
Dillere destan olsada güzelliði,
Kalp kýrmasýný çok severdi.

Ýlgi duyardým ona, farkýnda deðildi.
En kötü huyu ise onun kibiriydi.
Zengindi ama, bilmiyordu sevmesini,
Kýrýlan kalbi bir oyuncak bilirdi.

Bir gün salý pazarýnda onu gördüm,
Sanki büyülenmiþ gibiydi iki gözüm.
Nedense gülmez oldu artýk iki gözüm,
Ben bu aþký o gün salý pazarýna gömdüm.

Fark ettiler ona baktýðýmý,
Meðerse boþa harcamýþým zamanýmý.
Öðrendim seviyormuþ bir baþkasýný.
Doðrusu iyi biliyor, gönül oyalamasýný.

Mezara gömdüðüm aþkýmý arýyorum,
Öyle dertliyimki derdimden aðlýyorum.
Her gelip geçen salý pazarýnda,
Gözlerim ile hep onu arýyorum.

Yakmýyacaktýn beni komþu kýzý,
Sendemi layýk gördün bu yalnýzlýðý.
Anladýmki bana kapalý, gönlünün kapýsý,
Elveda diyerek geldi, ayrýlýk zamaný.

Ýstemem çýkma bir daha karþýma,
Ýsyan ettim, karþýlýksýz aþkýma.
Karþýlýk görmeyen bir kalbim var,
Müsaade edersen, onu geri ver bana.

(1)’ci bölüm Sonu
Harun Mutlu CIVANOÐLU
Gönen-BALIKESÝR
(12): Aþký arayýpta bulamýyan þair
(8) ; Duygularý ile yaþýyan þair.
(24): Duygularý ile gönüllerde taht kuran þair.
(6) : Beyaz güle sevdalý þair.
Sosyal Medyada Paylaşın: