Kandýrmaya müsait âlemin görüneni
Karþýsýnda tav olan insan diye ünüm var
Allý güllü renklerle meþruya bürüneni
Haddimce yaþamaya çok þükür ki günüm var
Baktýðým aynalara tutmasam bile taraf
Ak düþmüþ saçlarýma usulen der ’el insaf’
Geçip giden gençlikten beden olurken muaf
Ardýnda anýlarý saklayacak yenim var
Bizzat azgýn nefsimde ara sýra dizgini
Daðýnýk duygulardan toplamanýn bezgini
Yorgun düþen gönülle içimdeki gezgini
Yolcu eden yüreðe dayanacak yaným var
Söz mühürlü dudaða özden sýzýp durmakta
Bazen arþa yükselip bazen dibe vurmakta
Yaþ kemale erse de dönüp akla sormakta
Derde derman arayan inatçý bir saným var
Geçen çetin ömürde bu benimse eserim
Ýddia edemem ki nerde nasýldýr yerim
Yanlýzca sade kulum ne derviþim ne pirim
Üstelik de koynumda emanet bir caným var.
Nezahat YILDIZ KAYA