Sen Kadar Eksilirken Yaşamdan Sen Kadar Suçluyum

Aynalarda hüznü
Yansýtýyordu gidiþin.
Kendimle tüm yüzleþmerimde,
Ýhanetini ele veriyordu
Gözlerimdeki çekingen vuruþmalar...
Aynadaki üþüyen ve
Titreyen yanlarýmla
Her göze geliþim,
Beni çaresizliðin dar koridorlarýna,
Kendi bedeninde sýðýþmaz
Hale getiriyordu.
Sen! Gidiþinle
Bir ayrýlýðýn kalýbýmýza dar gelen,
O taþýnmaz ceketini
Çýkarýyordun üzerinden.
Sen! Tüm taþýnmazlýklarý,
Yaþanmazlarý bana
Býrakýyordun.
O vakit suretine bürünüyordu
Suretim.
Seni bir anda içimden
Söküp atamadýðým gibi.
En suçlanasý yanlarýný
Býrakýyordum kendime.
Ýhanetinin parmak izlerini
Býraktýn avuçlarýmda.
Kabuslarýmda çoðalan,
Sen duruþlu yüzüm,
Beni sabah kavuþumlarýndaki
Varlýðýma yabancý kýlýyordu.
Tek kiþilik bir oyunda,
Sesi içimde titreyen
Görünmez bir kahraman
Oluyordun.
Ben ikimiz adýna oynuyorum þimdi.
Terkedilmiþliðin bir ömrü
Törpüleyen en yalýn,
En yavan yanlarýna,
Gitmelerin o pervasýz
Bir o kadar kahraman
Yanlarýný iliþtiryordum.
Sen sadece insancýl yanlarýnla
Eksilmeyi becebilirken
Yüreðimden
Bana ayrýlýðý bedellendirebilecek
Bir sen sureti býrakýyordun.
Adýmlarken türettiðimiz
Bu sevda yollarýndan,
Hiç gelmemiþ gibi
Dönerken sen ey sevgili!
Bana;
“son arzusu sorulmamýþ
idamlýk yanlarýný býrakýyordun”...

Mehmed Asým
Sosyal Medyada Paylaşın: