Nefes aldýkça yaþadýðýmdan çok öldüðümü hissediyorum. Ýnsanlar acýmasýzca boðazýmý sýktýkça hayat içimde boðuluyor. Nefes alan ben deðil, herkes oluyor.
Zindan olan ömrümün içine hapsedilen ruhum bedenimi taþýmýyor, Bana verilen zamaným sevgisiz ve acýyla geçiyor.
Hiç kimsenin bilmediði bir dilde, hiç duymadýðým bir sesle; Beni bana anlatan ve yaþatan duygularým yabancý oluyor? Kendi kendime yüreðimde hüzünlerle büyüttüðüm, bir bebek gibi mutluluðu doðuruyorum.
Ölümsüz olmak için yaþadýklarýmý satýrlara adýmla yazýyorum. Üzerime bulaþan dünyanýn kirini yaðmurlarla temizliyorum.
Aklým ve kalbim bana küs, can düþmaným benim; Bir konuþsam nefesim yetmez, duyulmaz ki sesim, Onun için nefesimi tutuyorum...
Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
figenanar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.