Ölümün Yüreğimdeki Silueti

Ben ölünce aðlamayýn derdi annem
Ölüm kelimesini hep ondan duyardým
Korkardým ürkerdim telaþlanýrdým
Ve en büyük ayrýlýðý ölüm sanýrdým
Bir daha görememek korkusu
Bunaltýrdý beni.
Konuþamazdým , teselli veremezdim
Hayýr öyle bir þey olmayacak diyemezdim
Günü geldiðinde olacak bilirdim
Ve bir þey öylesine yakardý ki içimi
Sanki acýnýn en tarifsizi…
Baktýðým her yüz ölümün silueti
Duyduðum her ses ölümün ninnisi
Oluverirdi.
Kime dökmeliydim içimi
Kime anlatmalýydým hissettiklerimi
Kim susturabilirdi içimdeki sesi
Eksiktim , eksiktim yine belli ki …
Ve o eksikiðimi annemin aðlayýþlarý doldururdu
Gece boyunca öksürmesi ,
Hýçkýra hýçkýra kývranmasý
Bedeninde ilacýn durduramadýðý sýzý
Bana kendimi unuttururdu
Odalar ayrý bile olsa
Rahatça uyunur muydu ?
Rehavet basardý , huzursuzluk sarardý
Korkularým her gece baþaklanýrdý
Uyku mu o da neymiþ
Uykularým bile ölüme
Yoldaþ olmaktý.
Peki , ya
Korkunun ecele faydasý var mýydý?
Yoktu evet , olmadý
Korkularým telaþlarým sýkýntýlarým
Annemi kurtaramadý.
O hüzün dolu gecelerden birinde
Hicran yaðdý evimize
Bir burukluk bir acý
Geldi sesime
Ateþ toplarý yuvarlandý
Art arda bedenimde
Elimdeki kanýn sýcaklýðýyla
Dokunduðum bedenin soðukluðu
Bitirdi her þeyi
Baþladýðý yerde
Ne gerek vardý ölümün tarifine
Ne gerek vardý ölümün suretine
Ölüm anne demekti bende …..“anne”

Sosyal Medyada Paylaşın: