Giz
Bakýþlarýnda ki o kara dehlizlerde mi beni koþturacaksýn?
Çarpayým diye kayalara, duvarlara, daðlara, taþlara...
Öyle mi korkutup kaçýracaksýn..?
Uðramayayým diye semtine bir daha...
Sen bilmezsin ola ki söyleyeyim,
Yüreðimin karanlýðýndan daha kara deðil gözlerin.
Boþluklarým o kadar ve o kadar fazla ki,
Gönlümü acýtamaz ucu zehirli sözlerin…
Fýrtýna da savrulan yaprak ne kadar korkar ki bir nefesten,
Ya ölüm yaklaþýyor ve yaklaþýyorken sessizden,
Sen þu dünyalýk kaprislerinle mi küçülteceksin beni,
Yerin en dibinde ve en dibine mezarýmý kazarken.
Karanlýklarýmýn ortasýnda kalan minicik beyaz umudum mu þýmarttý..?
Acizliðimi kendi marifetin sandýn da ondan mý..?
Yoksa aðlarým diye mi bekledin ardýndan,
Aðlamayý yüzyýllar önce unutalý...
Belki kýsa ömrüm evet belki deðil çok bana,
Bu sebeptir yüzyýllarý sýðdýrýþým bu cana,
Belki umuttur tutunduðum, belki tabiata meydan okuma,
Hiç birinde sen gibi sen yoksun,
Elimin uzandýðý, sadece inanmak istediðim bir rüya…
V.Ç.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.