İSTANBUL
ÝSTANBUL gemilerin
yýrtarak geçiyor Marmara sularýný
solunda kýz kulesi
saðýnda Ayasofya
selamlýyor meçhule gidenleri
ve ben seni düþlerken kayboluyorum
Ýstanbul
bir koþuþturma baþlýyor
Ýçimin sensiz bilinmezliklerinde
derken kalabalýk sokaklarýnda
asla bilinmeyen günahlarýyla
nereden gelip
nereye gideceðini þaþýrmýþ insanlar
ve ben çok korkuyorum
Ýstanbul
on yedisinde
gerdaný açýlmýþ bir kýz gibi
açmýþ yakasýný
görünür yedi tepeden göðüsleri
iki yakasý bir araya gelmeyen sahilinde
ayrýlýklarýn acýmasýzlýðýný düþlüyorum
ve ben kahroluyorum
Ýstanbul
bir kere daha yeminler edip
secdeye eðiliyor erguvanlar
el açýp duaya sýðýnýrken Kadýköy
Sultan Ahmet’te kubbeler çýnlýyor
öyle ki gözlerim doluyor
ve bir hýçkýrýk boðazýma düðümleniyor
bir nefes gibi yudumluyor
ve yutkunamýyorum
Ýstanbul
git diyorum
çekil baþýmdan
olma düþlerimin katili
olmuyor
olmuyor
olmuyor
yine de seni özlüyorum
biliyorum
bir araya gelememiz mümkün deðil
iki yakanýn bir araya gelmediði gibi
ilikler açýyor
düðmeler dikiyorum
ve ben seni çok özlüyorum
Ýstanbul
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.