Sanma ki sonsuza kadar sürüp gidecek bu hayat. Bir geliþi vardýr, fikrimiz bile alýnmadan, yaþam denen bu boþluða, baþ aþaðý atýlarak...
Ýlk çýðlýk ilk isyandýr sanki hayatta kalmaya, bocalarsýn, savrulursun oradan oraya...
Bir evim olsun istersin, garajýnda bir de araba, bir de kariyer, önünde herkesin ceketini iliklediði bitimsiz bir rüya...
Ardýndan o da yetmez, düþünü kurduðun eþ, boy boy da çocuklar etrafýnda koþuþturan...
Sonra hepsi çeker gider kendi dünyasýna, vefalý olan sadece sevgidir, hakettiðince yanýnda kalan.
Uçsuz bucaksýz sandýðýn o sonsuz zaman, yine çekip gider, haberin bile olmadan, ayný baþlangýçta olduðu gibi, asla sormaz,
ister misin ya da en azýndan hazýr mýsýn,
zamaný gelen sonsuzluða...
Yalandýr þu büyük amfi tiyatroda, rolümüzü oynar ve çekiliriz, perde arkasýna, birer birer, sözlerini unuttuðumuz güzel bir þarký olur çoðu zaman, ya da tekrar tekrar oynamaya can attýðýmýz o þahane dakikalar, hani,
hani,
hani,
o bir saniyesine bir ömür deðer biçtiðimiz, ve zaman dursun,
ah keþke zaman dursun,
þimdi,
þu anda, diye hayýflandýðýmýz, o muhteþem mutluluk ýþýldayan, üzerimize yakýþan,
bizim olan,
gerçekten bizim olan görkemli dakikalar...
Ýþte geriye dönüp baktýðýmýzda, yüreðimizdeki albümde, sadce o fotograflar vardýr, dünden hatýralar...
Yalandýr, sakýn gerçek sanma, yaþanýlan hayatý. Gökyüzündeki yýldýzlar gibi, birer birer söner gider...
Takvim yapraklarýndan eksilen her geçen gün, kaçýnýlmaz sona br adým daha yaklaþtýrýr, bir gün, hayatýndaki doðrularý ve yanlýþlarý alarak saðýna ve de soluna, yerleþeceksin musalla denen o tahta, ne gümüþ iþlemeli kaftanýn olacak sýrtýnda,
ne yakut yüzükler,
ne safir gerdanlýklar,
ne elmas alyanslar parmaðýnda.
Ne peþinde koþtuðun, ve öyle böyle elde ettiðin mallarýn, ne özenle büyüttüðün çocuklarýn, olmayacaklar yanýbaþýnda, sadece sen,
sadece sen anlýyor musun beni, ve hayat denen þu engin topraða ne ekip biçtiysen, onlar sürgün verecek, sorgu anýnda...
Kimlerin canýný yaktýn,
ateþ misali ölçüsüz sözlerinle içini acýttýn, ya da aldattýn? Kimlere kýzdýn kýrdýn ya da kýnadýn...
Kimleri sevindirdin karþýlýk ummadan, ya da kimin avcuna gizlice nafakasýný sýkýþtýrdýn, güleryüzünle kimi sevindirdin yüreðinden sunduðun selamla...
Ýnce ince, ipek bir halý gibi dokunacak,
atkýsý hilelerin,
çözgüsü güzelliklerine dolanan...
orada roller olmayacak, ezberler unutulacak, hele hele, maskeler çýkacak, tüm doðrular çýkacak olanca çýplaklýðýyla...
Yalan, yalan anlýyor musun hepsi, herþey yalan þu kepaze dünyada,
güzelliklerin pul olup satýþa sunulduðu iþporta tezgahlarýnda,
senin ruhun þýk bir vitrin gibi dev spotlarla yanmalý... peþinde koþtuðun, en ulaþýlmaz arzunda bile, koskoca bir son ve ölüm saklý, anlýyor musun beni, doðrular ve yanlýþlar vardýr HAS olan, eðer sen, bu halis çizginde sapmazsan, o peþinde ihtirasla koþtuðun dünya, seni kovalar tüm hýzýyla...
Maneviyattýr ey dost maneviyat, gerçek olan, tutun ona, tutun sýmsýký, ve asla býrakma...
Hepsi koskoca bir yalan, ve aldatmacadan ibaret, sakýn unutma, günün birinde, kalacaksýn, o buz gibi mermerin üzerinde, tek baþýna,
ve
sadece kendinle baþ baþa!
Nilgün ÇAKICI/14 mart 2008 cuma/10.30 Sosyal Medyada Paylaşın:
Güzelçamlı 2021 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.