Gittin!.. En mahzun halini giyinmiþtin giderken Muhacir bakýþlarýn ok gibi saplanmýþtý yüreðime Dur diyemedim! Aklýmýn gözü üzerindeydi Ve aðýrlýðýn kadar yalnýzdým Ama yapacak bir þey yoktu Kalbe dokunmak zordu...
Suskunluðun öyle büyümüþ, Zaman öylesine siyaha bürünmüþtü ki Gönülden geçenler bile Korkmuþtu dile düþmekten...
Geride gölgen ve ben kalmýþtý Oturttum onu yalnýzlýðýmýn yanýna Uðraþtým uðraþtým Ve sonunda ezberlettim Kavuþmanýn imkansýzlýðýný!..
Bugüne kadar da Bir ses çýkmadý zaten vuslattan!.. Bir deðiþliklik olursa hayattan Diyeceðim odur ki; Hâlâ yaþýyor, Hâlâ nefes alýp-veriyor mucizeler!..
Rukiye Çelik/17 Kasým 2015 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
bonheur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.