Sen bu kente geldiðinde
Zamansýz ekim yaðmurlarý yaðýyordu
Benimde dur durak bilmeyen,
Boz bulanýktý saðanaklarým.
Kör ,saðýr ,dilsizdi gecelerim...
Göðsümün tam ortasýna oturan karabasan,
Gözlerimi kanatýrdý pençeleriyle
Ve ruhu ýslak caddelerin voltasý olurdu adýmlarým
Bir bilsen
Kaç kez ölüm nöbetiyle sarsýldý yüreðim
Tembihliydim kendime
Yeminliydim aþka
Oysa kýþýn ömrü kýsaymýþ
Cemreler düþermiþ kalbe bahardan önce
Artýk
Gülüþünün güneþinde kuruyor hüzünlerim
Yüzümü okþuyor þefkatle naif rüzgarýn
Dað gibi yüce ,
Orman kadar dingin bakýþlarýn.
Sen,
Candan ötem dedin ya canýndan can bilerek
Bende ,
Belki ömrüne ömür katamam
Ama seninle ölsem de gam yemem
Dilek USTA