ÖLÜM
Ateþi söndü hayatýmýn
Yýkýldý, harap oldu
Hayallerim,umutlarým
Düþlerimde büyüttüðüm çocuk öldü
Ýçimdeki benle birlikte
Son nefesini verdi
En kuytu yerlerde
Yarý gören gözü
Birden açýldý ve kapandý
Geri dönülecek yollar yok oldu
Uçurumlar beni bana veren oldu
Yýldýzlar kayboldu
Çýðlýklar yer aldý
Buz tutmuþ sevgilerde
Herþey bitti
Yüreðimde,beyin hücrelerimde
Tutunmaya çalýþtýðým yaþamda
Delik bir gizemi vardý onun
Saçmalamýþ diye düþünürlerdi
Sarýlmazlardý gerçeklere
Kan içer,yalan yutarlardý
Tutunmazlardý
Sessizce sitem bile edemezlerdi
Fýrtýna gibi coþarlardý ki bazen
Kalemi kýrýlmýþ düþüncelerimin
Titreyen yürekleriyle
VE kan çanaðý olmuþ
Kötü gören gözleriyle
Yürürlerdi üzerimize ve kendi üzerine
Apallýyordu
Kanadý kýrýk kuþ gibi
Kabullenemiyordu
Kaybettiðini bile bile
Aklýndan gitmeyen sesler
Hüzne boðuyordu
Kendi topraðýný kendi kazar gibi
Birde suluyordu gözyaþlarýyla
Býkmýþtý geçmiþe yolculuk yapmaktan
Onunla yatýp onunla kalkmaktan
Aynalarý sevmiyordu
Gerçekleri gösteriyordu çünkü
Ve diktiði yarasý durmadan kanýyordu hala
Bakamýyordu kimseye
Lekeli geçmiþini atamýyordu
Hayatýndan,üstünden
Ne yaparsa yapsýn
Batýyordu,kirleniyordu herþey
Karanlýk gecelere hapsoldu kaçkere
Ama kurtulamadý
Ne kendinden ne de yarattýðý korkularýndan
Gerçeklerden
VE de gerçeðin ta kendisi
ÖLÜMDEN
Kurtulamadý ne yazýkki......
12.03.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.