DALGIN ÖLÜ (2)

Aklýmda kaldýðý kadarýyla,
Bir bayram sabahý olmasý lazýmdý.
Küçük bir çocuk geldi annesiyle,
Sabah ezan sesinin hemen ardýndan,
Günün ilk ýþýklarý vururken kabrime.

Altýn sarýsýný andýran sarý saçlarý,
Deniz mavisi gibi mavi gözleri vardý.
Henüz beþ yaþlarýnda gösteriyordu.
Yaný baþýmda yatýyordu küçüðün,
Büyük babasý Ýhsan amca.
Sevimli þeker gibi bir çocuktu.
Þekermi ne þekeri, birazdan gösterdi,
Bana nasýl bir þeker olduðunu.

Mavi gözleri takýldý kabrimin üstündeki,
Rengarenk açmýþ, çeþit çeþit kýr çiçeklerine.
Sarý papatya, mor menekþe, kýrmýzý lale,
Beyaz zambaklar vardý.
Öbek öbek kabarýk topraðýmýn üzerinde.
Ansýzýn koparýp bir demet yaptý,
Kabrimin üstündeki mor menekþelerden.
Ýster istemez feryadý koparýverdim.
Gitti benim mor menekþelerim dedim.

Gözlerim takýldý annesinin gözlerine.
Yalvarýp yakarmak geldi o anda içimden.
Hiç umursamaz bir hali vardý yaramazýn.
Yolup duruyordu kabrimin üstündeki,
Mor menekþelerden sonra diðerlerini.
Buna dur demenin zamaný gelmiþti.
Ýçimden kalkýp kulaðýný çekmek geldi,
Görünmez bir güç engellemiþti beni.

Beyaz gülden sonra en sevdiðim renktir mor.
Beyaz gül ve mor menekþe, ruhumu dinlendirir.
Bizim küçük yaramaz döndü,
Büyük babasýnýn kabrine.
Elindeki bir demet mor menekþeleri,
Gömüverdi dibten, büyük babasýnýn kabrine.
Annesinin elinden aldý ibriði,
Bir güzelde sulayýverdi diblerini.
Yalan yok býr yandan sevindim,
Bir yandanda çok kýzmýþ ve üzülmüþtüm.
Çünkü Ýhsan amcanýn kabrinin üstünde,
Mor mor açan mor menekþeler yoktu.

Çok uzun zaman olmuþtu, kimse gelmemiþti.
Kabrimi ziyarete, bu çocukla annesinden baþka.
Onlar benim için gelmemiþti buraya,
Onlar yaþlý komþum Ýhsan amcanýn misafirleriydi.
(2) Bölüm sonu.
Harun Mutlu CIVANOÐLU
Gönen-BALIKESÝR

(11): Doða ve ölüm temalarýný iþleyen þair.
(5): Roman gibi þiir yazan þair.





Sosyal Medyada Paylaşın: