Birer birer koparýyorum takvim yapraklarýný. Ömürden gidiyor her yaprak. Hava dingin. Kýþýn acelesi yok. Kýzýlýkla kararan aðaçlar aldanýp çiçekleniyor. Nedense insanlarda, þaþkýn ve ölü bakýþlar. Kimse uyuyamýyor ki "Ýyi geceler" desin. Uykusuz ve sessiz bir gece.
"Bir yorgunluk ki sormayýn" Mevsimler mevsimliðini bilse, Belki yatmaya hazýrlanýrken; Birisi lambayý söndürsün diye beklemeyeceðim. Çare yok ben kapatacaðým. Hazýr kalkmýþken mutfaða yöneliyorum. Elim bir türlü ilacýma uzanmamýþtý bu gece.
Mutlu muyum? Evet hem de çok... Sonbahar yorgunluðu olsa gerek. Sevdiðim kadýn kanepede uyuklarken, Arada bir gözünü açýp gülümsüyor. Dokunuþunu duyuyorum yüzümde. Öpüyor serçe parmaðýmýn ucundan.
Gökyüzünün mavisi gerçek. Daha dün denize girdim Kasým ayýnda. Proleter günlerimi anýmsýyorum. Zorla uyandýðým Kasým sabahlarýný. Alaca karanlýktaki karanfil kokularýný. Ve yorgun Adapazarý treninin hiç bir sabah, Vaktinde istasyonda olamadýðýný.
Bir güvercin gibi ak geceler. Yitik bir gençliðin ardýndan, Mesut ve bahtiyar bir hayat. Belki biraz yorgun ama huzurlu. Günlerce gözlerinin içine baksam doyamayacaðým bir kadýn. Bir coþku ki, Hiç yaþamadýðým.
Bir yeþil, bir kýrmýzý ýþýk var önümde. Her iki yönden de sarýyý çoktan geçtim. Mavi bu renkler arasýnda yok. Çünkü o zaten bir idol. Yeþilede kýzýlada giden yol maviden geçiyor. Þiirlerimin þahý da mavi... Düþlerim bile hem mutlu, hem yorgun.
Galiba artýk bir fenerim. Hem kendimi, hem de sadece bir kaç adým ötemi aydýnlatabiliyorum. Iþýðým sevdiðim kadýnda yansýyor. Ve tabi ki oðul’da bu küçük çemberde. Daracýk bir sokaða asýlan, Ama þehir þehir dolaþan bir fener. Ve içimdeki çocuðun yaktýðý bir fener bu.
Mutluyum, Huzurluyum, Sevgi doluyum, Ama Yorgunum. Son takvim yapraðý düþtüðünde, Lütfen birisi bu feneri söndürsün, çünkü ben uzanamayacaðým.
06 Kasým 2015-Saat 23.15 Güzelçamlý/Kuþadasý Þiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.