TOPRAKTAN İNSANIZ

TOPRAKTAN ÝNSANIZ

Ýnsan topraða karýþýnca,
Toprak memnun kalýr mý?

Bizler ne kadar günahkar olsak da,
Kim ve ne olursak olalým,
Her kese baðrýný açan ve kabul eden.
Topraktan baþka ne vardýr?

Ah! topraðým benim;
Baþýnda dönen ne çileli dünyan varmýþ,
Herkes yedi ama doymadý sana,
Sen de yedin bizi ama bitiremedin...

Halbuki bizlerin hamuru sendin;
Hayat bizi kendi elleriyle,
Dünya denen teknede yoðurdu
Ve ekmek gibi çiðneyip yüzüne tükürdü.

Suyum, havam senide yaþatýr beni de;
Bedenim rahat mý edecek,
Ruhum seni terk edince?
Kalbim, gözlerim, sesim, nefesim
Yaþadýðým her þeyim;
Al senin, ömrün olsun...

Ben topraðým, rüzgarýnla savrulan kum,
Çölde kuraklýktan çatlayan dudaklarým,
Yaðmuru susuzluktan içen çamurum,
Yani topraktan var olmuþ insaným...

Ne kadar zengin olsak da, þanlý ve þöhretli,
Neye yarar ki, bu dünyada her þeyin sahibi
Allah’tan baþka kudretli kim, ne var ki?
Hiç kimse unutmasýn, ondan geldik ve ona döneceðiz...

Hani derler ya; topraðým gelmiþ, hoþ gelmiþ!
Oysa ki, bizler senin davetsiz misafirleriniz,
Taa ki! Hecel kapýmýzý çalana kadar,
Nefesimizden ruhumuzu tutup alana kadar...

Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın: