Sonbaharım
Susma
Susatma beni eski benliðime
Kalbimde gonca misali açan gülleri
Sevdanýn sýcacýk elleriyle diktin,koparma
Bir yaradan ince ince sýzan kan gibisin
Damarlarýmda geziniyorsun,eksilme
Ah þu kötü yalnýzlýk derdim
Kuru kalabalýklara karýþýrdým,bulamazdým kendimi
Sonra sen geldin
Yalnýzlýðýna sýðýndým,çoðulluðu tattým
Gündüzler alýþamadý bir türlü bana
Geceler efkara büründü
Aramýzda kalsýn kýskanýyorlar bendeki seni
Masumiyetini, seyrek gülüþlerini...
Sevginin ardýna saklanmayacaðým artýk
Yaz yaðmurlarý gibi yaðacaðým hayatýna bereketimle
Kuruyan dudaklarýna nem olacaðým
Mavimsi duygularla dalgalanacaðým, kýyýna vuracaðým...
Fakat bu susmuþluk ezik ezik ediyor beni
Parçalýyor sebeplerimi
Aðacýnýn altýnda gölgesiz kalmýþ gibiyim
Kurumuþ yapraklarýn, dallarýn kýrýlmýþ
Gitsem de kavrulacaðým kalsam da
Ýçimde iki insan, iki ruh var sanki
Deliriyor muyum ne
Birbirleriyle konuþturuyorum onlarý
Sesleri kulaklarýmda yankýlanýyor
Lakin sen duymuyorsun
Duyamýyorsun...
Serçe parmaklarýnla týkamýyorsun kulaklarýný
Saðýrsýn sen bana, benim körkütük olduðum gibi sana...
Bahar kokuyorsun bugün
Papatya menekþe deðil de yaþ toprak.
Baþlangýç ve bitiþ ibaretliðin
Sonsuzluðuna raðmen
Sonbaharýmsýn benim...
Özlem Tanrýkulu
14.09.2015 14:34
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem TANRIKULU_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.