Dudaklarýma düþen yaðmur damlasý gibiydi,, kahve gözlerine gizlenen hüznün.. Biraz siyaha çalýyordu hüznünün ardýna saklanan acýlarýn... Ýnce bir duvarýn arkasýndan duyulan sessiz çýðlýklarýn yürek yakýyordu... Kimsesiz kalan yüreksýzýmdýn sen,,, Ýçimde çoðaldýkça büyüyen... Ýlkbahar mevsimi gibi çiçek açan gülüþlerine kýra yaðdý.. Çaresizlik içinde kalakaldým bu þehrin sensiz sokaklarýnda.. Bir yaz gecesiydi topraðýn cenine düþtüðün vakit... Daha aðlamadan çöl kuraklýðý yaþadý göz bebeklerim.. Meðer ben seni ne çok sevmiþim,, Ölümün canýný da al Azrail....
Emine Yalçýn 12.4.2015 Sosyal Medyada Paylaşın:
Emine Yalçın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.