Bu kaçýncý gün doðumu Kendimi karanlýða hapis ettiðim Daha gün ýþýðý merhaba demeden Perdelerimi sýký sýký kapattýðým Gerek yok karanlýðým aydýnlanmasýna Ýçinde sen olduðun sürece istemiyorum
Artýk þiir yazasýmda yok Gelmiyor içimden hiçbir güzellik Ne zaman kalemi alsam elime Sen dökülüyorsun sayfalara Tüm þiddettin ve karamsarlýðýn ile Bende yýrtýp atýyorum senli sayfalarý
Aðlayamýyorum bile artýk Sen benim gözyaþlarýmý dahi kuruttun Yüreðimi çoraklaþtýrdýðýn gibi Ýçimden gelmiyor adýný anmak Anýlar yetmiyor artýk Seni bir nebze sevmeme
Kaderim diyerek çekmeðe mahkûm ruhum Gün be gün erirken bedenim Þimdi anlýyorum dermansýz en büyük dert Ýnsanýn kendisine verdiði mutsuzlukmuþ Evet ben Senin mutluluðun için hep mutsuzmuþum
Söyle ne istedin benden Neden azad etmiyorsun Kalan günlerimde bende Açayým perdelerimi güneþe Aydýnlýk ile huzur girsin çehreme Yüreðimde papatyalar yeþersin Ölen ruhum tekrar hayat bulsun
Hadi gel Bildiklerine dönme sýrtýný Sen ve ben Kocaman bir imkânsýzlýk Sende kabul et Bitsin yol ayrýmýnda beklememiz Býrakalým kendimizi esen rüzgâra
Kendi ellerimizle þekillendirelim Kaderimize yazýlan yazýyý Karalarý silip kar beyazý ile süsleyelim Hem belki o zaman Þeninde gülmeyen yüzüne Bir zerre tebessüm gelir
Hadi beklemeden Bitirelim þu iþkenceyi Ben huzura sen yalan sevdalara yürü Ve yolumuzu hiç kesiþtirmeden Birbirimizden çok uzaklarda yaþayalým Özlemini çektiðimiz mutluluk ile ….
Sosyal Medyada Paylaşın:
NURCAN CANDAR UYGUR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.