Anılar

Fýrtýnalarýn indiði çöllerde
Altýn bir salýncakta sallanýyor geçmiþim
Üflüyor enseme yýllanmýþ aðýrlýðýný
Gelecek, gelecek diyorum da
Vakti var mý sahi bu geleceðin
Ey arsýz umudum
Anla artýk
Ölüm pusuya yatmýþ bekliyor.
Azrail’in gözü þahdamarýmda
Geçmiþ ýslak ýslak akýyor þakaklarýmdan
Dilimde yanýk, anýlarýn acý tadý
Kimi hüzün dolu
Kimi bir damla gözyaþý kadar sevinçlerle süslü
Yeniden yaþamaya kalksam
Ne çýkar
Tebessümlerim bile
Ýçimdeki çocuk kadar pasaklý
Rengini yitirmiþ gökyüzüm
Hiç esmemiþ rüzgarlar daðýtmýþ bulutlarýmý
Gün batýmýný yaþýyorum ufuksuz
Karþýmda ölü,saydam bir deniz
Avuçlarým çakýl taþý dolu
Yalnýzlýðýmý bile yalnýz býrakýyorum
Dudaklarýmda eski bir türkünün ezgisi
Hatýrlamýyorum sözlerini
Burgu burgu oluyor yutkunuþlarým
Gözlerim dolu dolu
Rýhtýmlar, güz halatlarý, fenerler
Tek görebildiðim paramparça olmuþ buðu tabakasý
Gitmek ne de zor þeymiþ
Elimdeki bavula sýðdýrmak
Ah bir mümkün olsa.
Ýstanbul’u da seni de alýrdým yanýma.

22.09.2015 01:21

Özlem Tanrýkulu
Sosyal Medyada Paylaşın: