Bir gece hüznümle dolaþtým o yerleri, Yeni âþýklar gördüm ellerinde elleri. Dedim bunlarýn sonu bizim gibi olmasýn; Þimdi açan çiçekler kurumasýn, solmasýn.
Yürüdüm kumsallarý; Hasretinle yanarken, Gözlerime nem düþtü; Bir gün seni anarken…
Deniz sessiz sakindi, týpký o günkü gibi; Gecenin siyahýnda görünüyordu dibi. Birden anlatýverdi fenerin yakamozu; Rüzgârdan artakalan bir garip ince tozu.
Yaþarken masallarý, Çýnlayan sözlerinden. Tüm dünya o dem düþtü, Buðulu gözlerimden…
Balýkçýlar ilerde að atýp çekiyorlar. Yakalanan balýklar sandalda sekiyorlar. Lakin bu çýrpýnýþlarýn hemen hepsi boþuna… Bu aðlara düþenin neler gelmez baþýna?
Sevenler bir afeti, Ayrý düþer yanýndan. Bize de matem düþtü; Bu aþk bezirgânýndan…
Ýnce bir umut sardý tekrar tüm bedenimi. Sanki müþfik ellerin okþuyordu tenimi. Sevdiceðim, güzelim ne kadar iyisin sen! Sana þu an ne kadar muhtacým ah bir bilsen!
Þimdi yalnýz baþýma, Sessizliði dinlerim. Bir nazar-ý kem düþtü. Hem aðlar hem inlerim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet öztürk m. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.