kalbim ölmeye müsait

acý çektikçe,
ve üþüdükçe,
ve uzaklara daldýkça,
kýrarsýn belki kendini.
belki bir þafak vakti,
pencerene konan kuþlara bölersin yalnýzlýðýný.
belki kozasýndan yeni çýkmýþ bir kelebek,
alýp götürür seni.
bir yaþamýn ömrüne katarcasýna.
asýl bizim yaþamadýklarýmýz,
ve henüz gidemediðimiz o uzun yol,
ve henüz doðmamýþ bir çocuk edasý,
ve acýya tohumlanan yaralar,
birikmiþken içimizde,
tokmaðý paslanmýþ bir kapýnýn,
pervazýndan sýzan rüzgar,
özlemin kokusunu getirir.
öyle içine çekersin ki;
yaþamakla ölmek arasýnda kalýrsýn.
kaybolup giden bir sevda gibi,
ölüme buyur gir içeri,
kalbim ölmeye müsait, der gibi.

ibrahim dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın: