bazen kalbine yenik düþersin, üþümektir bu, ölmektir,
ve susarsýn, acýya, öfkeye yenik düþer gibi,
sanki bin asýrdýr acý sende yaþýyordur, sen acýya kanarsýn, canýn sana üþür.
sonra bir çocuk gülümsemesi içini ýsýtýr. güneþin batýþýna her zaman tanýk olursun da, doðuþuna hiç tanýk olmazsýn. öyle üþürsün iþte.
oysa sevdadan bir ülke kurmak istemiþsindir kendine, gök kuþaðýnýn tüm renklerine boyamak istemiþsindir ellerini, ve kendine bir pencere açmýþsýndýr, ama pencerenin karþý tarafý karanlýktýr. öyle karanlýkta kalmýþsýndýr iþtr, öyle üþümüþsündür.
ibrahim dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.