mazinin izleri âmâ
yol bilmez, iz sürmez hüzünlerin ortasýnda aþk
dinle ey ruh, kalbin çýrpýnýþýný
duvarý göçük göðüs kafesinin
penceresi lâl
mecali yok günlerin
ilk kurþunda vurulan sevdalarý tazelemeye
düþ paçavrasý her yer, sonbaharý gelmiþse ömrün
kurumuþ yaprak misali yabancýsýn tutunduðun dala
güneþin battýðý yerden doðuyor yalnýzlýk
kýrlangýç yangýný bu uçurum bu dökülüþ
kurudu gözlerinin papatyasý yýldýzlý hayalhanelerden
hasretin adý bile yok, sýzýntýsý yaralý kayboluþlarda
iþte burada sonlarda
yýlký mevsimlerinde son yaðmurlar
son esen rüzgâr hazan daðlarýndan
yaprak yaprak düþerken zaman
yoklar ülkesinin kayýp yolcusu alýþtý ayrýlýða
son acýyý da sildi yürek
unutuldun yâr…
ayþe uçar
21-10-2015