geceye günden düþkün þehvet arsýzýyým ben, ayrýlýr ruhum ilmek ilmek tenimden sevgiliye düþkünüm ben! gökyüzünün mavisine hayran hayat esiriyim ben; ölümü, avuçlarým yaþamla kim ola ki alacak bu caný hem, ben istemeden; ben!
sevgili dokununca gökyüzü parlar aniden hayat vurur kýrbaçlarý tenime de ben, ölürüm istemeden ilmek ilmek ayrýlýrým bedenden, ölürüm kollarýnda benin benden beterim, ben. hayran hayran bakarým bana siz bilmezsiniz hem pragmatik bir romantiðim ben.
seviþirken gece, günden uzun ay batar mý adý buysa gecenin? saklar mý güneþ gökyüzünü yerden? tende mi yitirilir tüm benlikler ölmeden? hayat kýsaysa suçlamalý mý sevgiliyi yeniden? belki evet sýrf mantýk için belki hayýr sýrf þehvet için deðer mi zaten ömrü esarete hem yakýþýr mý tene kýrbaç izi? ne yapmalý etmeli de bu meseleyi çözmeli ölmeden.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Her kimse Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.