ÇAĞMAN YAYLASI_

ÇAÐMAN YAYLASI

Bir bahar gittim yaylaya,
Yazýk deðiþmiþ havasý.
Vardým aðlaya aðlaya,
Ne olmus yörük yuvasý.

Nazar deðmiþ bu yaylaya;
Koca Pýnar suyu kesmiþ.
Diken bürümüþ tarlaya,
Sanki börtü böcek küsmüþ.

Bir dost sesi ararken,
Rüzgarla bir nida aldým.
Demirci Ýsmel dedemlen,
Geçmiþ hayâllere daldým.

Kayada ekmek piþirir,
Omar Çavuþ Ali dayý.
Aklýna neler düþürür,
Bilmem yaþlý kabadayý?

Biraz öteye yürüdüm,
Vardým Afat’ýn sayýna.
Beyaz topraktan kürüdüm,
Seyre daldým ak koyuna.

Afatlarýn goca yengem,
Ne korku bilir ne de gam.
Belindeki tabancayý,
Tanýrdý domuzla ayý.

Gurba Veli gaval çalar,
Sesi yaylaya uzanýr.
Bazen de uykuya dalar,
Koyun Çatak’a dayanýr.

Unutmam Gurba halamý
Kucaðýna yatýrýrdý.
Süt dýðanýndan kalaný
Hep de bana yedirirdi.

Benim nenem Osman Gýzý;
Çaðman Yaylasý’nýn gülü.
Zehir etti ona yazý,
Ardýç altýndaki ölü.

Ayýldým köpek sesiyle,
Çektim gözümü uzaktan.
Bir zaman yaþandý böyle,
Hepsi mazi oldu çoktan.

15.10.2015

Mehmet Semercio...
Sosyal Medyada Paylaşın: