Beynimin içindedir, þeytanýn salýncaðý, Beni çeker kendine, sanki ana kucaðý. Sana mý kaldýydý, der; insanlýkla, merhamet, Serili sýcak yatak, keyfini sür, rahat et.
Uyanmaya kalkýþsam, göz kapaðýma biner. Mel’unu yenebilmek, istiyor büyük hüner. Nefsim iblisi arar, gelmek istemez yola. Hakikat karþýsýnda giriyorlar kol kola.
Ýslam’ýn tevhit nuru, þeytanýn tek korkusu, Onu söndürmek için gece, gündüz taþýr su. Besmeleyi duyunca köþe, bucak saklanýr. Huzura baþkaldýrýr, öfkeyle ayaklanýr.
Karaya çýkarýr mý bindiðim hurda gemi. Tayfalarýn gözü kör, kaptan ise acemi, Gençliðimi söndüren iblisle kavgalýyým. Ümidim can çekiþir, yarýndan kaygýlýyým.
Allah diyen bir kalbe, o mel’un yaklaþamaz. Ýman bir sur gibidir, onu þeytan aþamaz. Ýblisi görmüþ gibi kaçarým köþe, bucak. Nefsimi yenebilsem, ahret im kurtulacak.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.