ve sen yoktun, ben yine sana koşuyordum
benden ne kadar uzaktasýn bilmiyorum
ama yüreðimi daðýttýðýn kadar siyahsýn artýk
seni iyi hatýrlamak isterdim
ellerin ellerime deðdiði gibi
gözlerindeki o masumluðu gördüðüm gibi
ne zaman senden uzaklaþmak istesem
sen hep rüyalarýma geliyordun
kendini hatýrlatýyordun bana
sen gittiðini sanýyordun benden
ben kilometrelerce uzaktan sana koþuyordum
o kadar uzaktýn ki
ben koþtukça yoruluyordum, düþüyordum
tekrar tekrar ayaða kalkýp sana koþuyordum
ve sen yoktun, ben yine sana koþuyordum
biliyorum sen gitmiþtin
ama ben yine gitmemiþsin gibi seviyordum seni
hiç yaþamadýðýmýz hatýralarýmýz vardý
beyaz bir kaðýda çizerek karalýyordum üstünü
yüreðim kanýyordu o zamanlar
sen kanayan yüreðime defalarca hançer saplýyordun
tek kurþunluk bir caným vardý oysa
sen acý çektire çektire öldürüyordun beni
ve sen yoktun, ben yine sana koþuyordum
sen bende bir parçaydýn aslýnda,
týrnaðýmýn altýndaki etim gibi
sen týrnaðýmla etimi ayýrýyordun,
ben týrnaðýmý etime sarýyordum.
öyle acýmasýz bir sevdaydýn aslýnda
ve sen defalarca sonsuzluða uðurluyordun bizi
ben yüreðime senin adýný yazýyordum
sen her karanlýk gecenin sonunda kayboluyordun
ben yine seni arýyordum, çýkmaz tüm sokaklarda
yürüyordum, koþuyordum, aðlýyordum
göðsüme düþen bir göz yaþýma tutuluyordum
her tutunduðun göz yaþýmda sana dokunuyordum
ve sen yoktun, ben yine sana koþuyordum
ibrahim dalkýlýç
19/10/2015
03:05 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.