hani anlar vardýr
sarýlýp hemen telefona
çok sevdiðin bir insana
uçurmak istersin yüreðini,
karþýdan biri o anda
’ o burada yok!’ dedi mi
nasýl da burkuluverir yüreðin
ahizeye dolanmýþ
elindeki kablo gibi...
iþte þimdi daðlar taþlar
deniz öyle sesleniyor,
gökyüzünde uçan kuþlar
ser veriyor, sýr vermiyor;
yüzüme kapanýyor aynalar,
gözlerinle çerçevelenmiþ
karanlýkta gece boyu
göz kýrpan yýldýzlar suskun
gizemli bir tablo gibi...
Þaban AKTAÞ
06.10.1998