Seni “sana rağmen” sevmek var ya...

Seni “sana raðmen” sevmek var ya...
Ölümden zor be sevgili,,,
Seni “sana raðmen” sevmek varya...
Bir ateþ, bir kor yüreðimde eyyy sevgili,,,

Gözlerine bakarken “iki büklüm” olurdu dilim,,,
Bakýþlarýna yakalandýðýmda “erirdi benim tükenmek nedir bilmeyen cümlelerim,,,
Bir sesim titrerdi, birde yaralý yüreðim karþýnda,,,
Ve ben sensiz artýk;
“Güneþ görmüþ kartopu” gibiyim be sevgili,,,
Seni “sana raðmen” sevmek...
Hem ’sevmenin kitabýný’ baþtan yazmaya kalkmaktý,
Hem de bir yandan
Kendime “mezar kazmak” gibi bir þeydi...
Sen soruyordun “Ben seviyordum”
Sen sorguluyordun “Ben yine seviyordum”
Sen itiyorsun“Ben geliyordum”
Sen gülüyordun “Ben bitiyordum.”
Aldanma nefes aldýðýma be vefasýz
Bir kez gör be Göremiyor musun artýk can çekiþiyorum ’ölüyorum..!!

Baþýmý yastýða koyduðumda Gözlerimdeydin,,,
Kapatýyordum gözlerimi Sabaha kadar benimleydin,,,
Uyandýðýmda sen vardýn,,
Bakýþlarýmýn ilk deðdiði yerde
Ve yüzün;
Doðan güneþle aramda perde,,,
Seni çekiyordum “nefes” diye ciðerlerime
Ve ellerini düþlüyordum ellerimde
Sýcacýk ve yavru kuþ misali titrek
Ve öpüyordum avuçlarýný
“NAZLI SEVDÝÐÝM” diyerek...

Seni “Sana raðmen” sevmek
Sensizlikten de zor! ..
Ama sensizlik, “ah þu sensizlik”
Ateþten bir kor...
Ne kadar yaksa da ateþ
Küllerim;
“Sevmeye devam et” diyor...
Sosyal Medyada Paylaşın: