Ýçimizde durmadan konuþan kalabalýklar Ve bizim kimsenin duymadýðý sesimiz...
Bir þarký söyleriz bazen Sayýklamasý gibi bir çaresizin; Tutmak gibi elinden bir sokak çocuðunun Ya da kucaklamak gibi Yaralý ve inleyen bir hayvaný, Susuz kaldýðýný hatýrlamak gibi çiçeklerimizin...
Baðýrmak ne iþe yarar ki! Baðýrýp çaðýran kalabalýklar içinde Kaybolup giden güzel þeyler Anlaþýlabilseydi, yeterdi Kýrmaya korkarak uzattýðýmýz Vefayla dolu olduðu ellerimizin...
Kimse gerçeði gördüðünü söylemesin gözlerimizin...
17 Ekim 2015 Yekta Attila
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yekta Attila Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.