Sabaha Karşı Bir Ölü

çocukluðum sýzýyor ya her anki dýþarýma
yorulmuyorum gibi geliyor en sonuma doðru
soðuk bir havada çamura düþtüm ve herkes bana güldü
ayak parmaklarýmda kerpeten acýsý
sýcak bir süt gibi kalýyor sarý ýþýklý perdelerin
aklýmda...
aslýnda
içi dýþýnda ateþli bir hastalýða tutularak
paltosu ikinci el saçlarý cigara kokulu
yollara tanýtmak istemeyen kendisini
bendim diyorum
uzaksýn uzaðýma
en acýsý da bu yani
yani
kuru bir kýþýn ortasýnda yoksul
çirkin yüzümle kaderdaþ
yaðmurlu bir þehri görür gibi
aðlýyorum aðlamana...

bütün yavan zamanlar senden sonraki
bir ormaný öpermiþ gibi ürperiyorum
kalan boþluðunu yaþarken kendi kendime
ve üstüne hiçbir þey eklemiyorum
yalnýzlýðýmýn
birlikte nasýl yaþýyorsak öyle...
sabaha karþý bir ölü kaldýrýr gibiyim
kuþlarýn uyanma vakti iþe kalkan çocuklar gibi
özlemlerime saldýran bu kalabalýðý takarak peþime
geldim diyorum karanlýkta kendimi dinlemeye
bir nehir keþfeder gibi sevmeliydim oysa
seni
seni piþmanlýða götürecek bir hazirandan alýp
ezberlenmemiþ bir zamana yerleþtirmeliydim
duvarlarý beyaz badanalý rüyadan çýkýp
aðlamalýydým aðlamana...






kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: