Yalnýzlýðý almýþým ayrýþmýþým kalabalýklardan kendi evimde bir baþýma en kalýn giysilerle örtmüþüm üstümü baþýmý en aðýr naðmeleri duymuþ þarkým sakinliðin usanýþýyla yalnýzlýðýn ince dudaklarýyla öpüþmüþüm uzun uzun sonsuza kadar...
Bayýrlardan aþaðýya düþen bir çýð bir þarkýnýn tuhaflýðýyla söylerim kendi kendime kaðýt býçaðý dönüþebilir düþünülürse ve bir býçak hizalandýðýnda öldürebilir kalemi saplamak gibi acýndýrýþa aklýmda konuþan þey susamak aklýmda bir fantazi ve kuþkulanmak bir kurt gibi kemirgen bir kuþ gibi uçurtkan kendimle ilgili bana benzeyen ölümün kaç katlý bir bina olduðunu kim bilebilir...
Dünyayý hissediyor kemiðimin üstündeki deri
bombalar yaðýyor gökyüzünde su akmalý oysa bandajlarý üzerinde yaralý dünya bir ölüm duvarý örmüþler siyah giysili simsiyah adamlar bir çocuðun dingin yüzünü sevmeyi baþaramayan kara maskeli antikahramanlar....
Sosyal Medyada Paylaşın:
verda gül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.