BEN ÇOCUKKEN

Ben çocukken ne güzel günlerimiz vardý.
Unutamadýðým ve asla unutamayacaðým.
Dostluklar vardý mesela,
Yalansýz riyasýz.
Kardeþçe yaþamak vardý,beklentisiz,
Ve de çýkarsýz..

Bugün,bir þehit haberi gelir mi diye
Analarýmýz korkuyla beklemez,
Gönül ferahlýðý ile
Gün sayardý babalarýmýz..
Endiþesiz yarýnlarýmýz vardý.
Böylesi korkularý beslemezdi yüreklerimiz.
Belki yokluk yoksulluk vardý kimimiz de.
Ama mutluyduk inadýna,huzurluyduk yinede.
Çünkü;hiç bir yokluk acýtmazdý içimizi.
Þu yaþadýðýmýz acýlar kadar.
Ne oldu insanlýðýmýza.?
Ne oldu benim güzel ülkeme.?
Almýþ baþýný gidiyor menfaatler çýkarlar.
Ýnsan kýlýðýna girmiþ dolaþýyor
Kan emen,gözü dönmüþ canavarlar.
Ölen insanlýðýmýz olmuþ heyhat..
Haydi kýlýn cenaze namazýný insanlýðýn.
Gömün topraðýn en derinlerine.
Belki yeniden doðar ruhumuzda,insani duygular.!
Haydý haykýralým hep beraber çýðlýk çýðlýða
Kardeþlik,barýþ,ve sevgi,diye diye.
Biz vazgeçmeyelim umutlarýmýzdan
Vazgeçmeyelim yinede..

Ben çocukken ne güzel günlerimiz vardý.
Akþam mutlu yatar sabah huzurla kalkardýk.
Ýnsan kýlýðýnda canavarlarý tanýmadýk hiç.
Ama yoktu ki zaten
Çünkü insandýk...


Gülseren Morkan
14/10/2015



Sosyal Medyada Paylaşın: