GÖLDE AY,AY ! KALDI
Gurubun hüznü çalar, biz yine sarýlýrdýk ,
Dal,gölde Ay’a batar, biz yine soluk soluk ,
Þavkýndan þeviþirdik zambaklar arasýnda .
Hüznünü yâd ederdik, ayrýlýk günlerinin .
Umut þevk ile oynar; hazzýný þâd ederdi.
Baðrýnda Ay,ay ! çalar bu gölün sularýnda.
Tanrý daha çok sevmiþ; ki benden seni aldý.
Yüreðim nerde þimdi bu mezar yollarýnda ?
Neyleyim,ne bileyim bu kabre nasýl sindin ?
Bilsem ben akmaz mýydým güllerin damarýnda ?
Gün geçer,sene geçer; geçer, her gelip geçen,
Ne kadar aðlasam boþ,her hüzün þarkýsýnda ,
Yâdýma,senden umut öptüðün güller kaldý !
Dudaðýn, belki kokar ! bir gülün dudaðýnda .
Þimdi dolanýyorum ; bir ýslýk, yüz aðýtta ,
Aklýma senden umut,göldeki Ay, ay ! kaldý .
Belki, duyarým belki, bu gölün sularýnda .
Belki , bulurum belki , zambaklar arasýnda.
Ömrüme senden umut, kabrinde güller var ya !
Belki, sen kokar belki ; belki,bir nev baharda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.