AHTAPOT

Biliyor musun? diye sordu o gün.
Bilmiyordum...
Bilme yetisini kaybetmiþtim yanýnda.
Öyle yakýnsýn ki bana... dedi.
Eli elime deðdi.
Deðildim,
Keþke olabilseydim...
Yüzündeki her gözeneði görebilirken
Bin kilometre uzaktým tenine.
Þehvetin ete bürünmüþ hali gibiydi parmak uçlarým
Uzanmalýydým, dokunmalýydým,
Yakmalýydým, yanmalýydýk...
Lakin ellerim soðuk,
Kýpýrdayamayacak kadar aðýrdý.

Öyle iyi anlýyorsun ki beni... dedi o gün.
Anlamýyordum...
Gözlerim o konuþurken
Dudaklarýnýn aldýðý þekilleri ezberliyordu.
Kulaklarým uðulduyordu,
Duyamýyordum sözlerini.
Ýçimde çýðýrtkanlar havalanýyor,
Vahþi hayvanlar ciyaklýyor, hýrlýyordu.
Ruhumun bam tellerinde bir maymun geziniyor
Bir boru sesi içimde savaþ baþlatýyordu.

Seni içime sokasým geliyor... dedi sonra.
Uðultular þiddetlendi, kasýrgalar, hortumlar...
Nefesim kesildi,
Kalbim uðultulara çarpýntýlar ekledi...

"Be hey ruhum" dedim içimden
"Hazýrsýn, kaldýr ellerini
Tam zamaný, bak gözünün içine, korkma
Ahtapot gibi sar sýmsýký þimdi sevdiðini"

Sen, sen benim en yakýn dostumsun dedi birden
Sarýldý.
Hem de sýmsýký...
Oksijeni bitti evrenin.
Kollarý giyotinlenmiþ bir ahtopot oluverdi ruhum.
Kesik-lerim kanadý
Kaným içime aktý.

Sosyal Medyada Paylaşın: