RUHUMUZ ÖLMESİN

Kendime gelince,
Aynaya baktým önce
Bir baþka gözle
Öbür alemde bakacaksam kendime,
Ruhuma bakmam gerek:
Hem yabancý, hem düþman gördüm kendimi...

Aðaçlar dalgalarý çiziyordu.
Rüzgârla yaðmuru resmeden,
Gecenin ayý ve yýldýzlarý parlýyordu.
Güneþ terini siliyordu
Karanlýðýn en demiyle...

Issýz yardan geçerken,
Köpeklerin uluduðu sokaklarýn ötesinde
Batan gün anlatýyordu;
Kendini tanýyacaksa ruh,
Bir baþka ruhla bakmalý,
Ve gözler kapanýyordu gün batarken...

Nice acýlardan hýzla geçtik,
Yürek bir baþka hüzne karýþýyordu.
Akþam oldu, mutsuz insanlar yas içinde,
Gecenin karanlýk sýnýrlarýna demirlendik.
Ruhlarý bir olmuþtu insanlarýn acýlarla...
Asýk yüzlerinin görüntüsünü yýkayan aydýnlýkla ...

Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın: