Büyüdükçe gördüm gerçekleri

Daha dün çocuktum,
Aðlardým düþünce.
Bir annem avuturdu beni,
Onun ninnileriyle uyurdum.
Ben,daha dün çocuktum.

Mutluydum ben küçükken,
Gülmeyi bilirdim.
Her þeye güler,herkesi mutlu sanardým.
Ben,daha dün çocuktum.

Büyüyünce de mutlu olacaðýmý,
Hep güleceðimi sanardým.
Ama ben,küçük ben,yanýldým.
Tüm mutluluklarýný eskide býraktým.

Gülücüklerimde sahteleþti artýk.
Ne zaman gülsem,
Aslýnda,aðlýyorum içimden.
Ýçime atýyorum dertlerimi.
Meðer insan,büyüyünce anlýyormuþ
Hayatýn tüm gerçeklerini.

Ben,daha dün çocuktum.
Düþünmez,anlamadým hiçbir þeyi,
Yoktu benim kafama takacak dertlerimi.
Çünkü o zamanlar ben
Daha küçüktüm.

Çocukken,ben kimseyi anlamazken,
Þimdilerde,beni anlamýyor kimse.
Tüm dertlerim birikiyor içimde,
Anlatamýyorum,kimselere.
Çünkü biliyorum, beni anlamayacaklar.
Çözüm bulmak yerine
Çoðaltacaklar tüm dertlerimi.
Çünkü kimse bilemez,anlayamaz asla
Benim ne hissettiðini.

Yaþayarak anlayabilir insan
Büyüdükçe nelerin deðiþtiðini....





Sosyal Medyada Paylaşın: