bazen yol olup zamana uzanmak ister insan
bazen de su olup denize
boyun eðmiþliðinden deðildir bakmasý yere
üstü çiçeksiz mezarlara
örtü olasý gelir bazen
indirip bakýþlarýný öylece
eþi kaybolmuþ
yalnýz bir ayakkabý kadar çaresiz
vurur sahile bazen
bedensiz kalmýþ çýplak giysiler tutar ellerinden
bazen de çýðlýðýný duyar
omuzdan azade bir çantanýn
kocamandýr aðzý
hani korkularý vardýr ya insanýn
cesaretini kamçýlayan
bir de umutsuzluklarý
dibe çektikçe umudu hatýrlatan
göðün perdesini aralayan bir kýþ nefesi gibidir
akyarlarda suya düþen hayatlar
geçmez dediðin neler geçti diye
bir dalgadan öbürüne
fýsýldaþýr dururlar
dingin bir gölde
ay ýþýðý gölgelerini incitmekten korkar gibi
çekin kürekleri þimdi
biliyorum her þey eksik biraz
biraz yarým
aþýndýrdý zamanla beni
zamanla alýþýrým sandýklarým
bir ölüm sessizliðidir artýk
dökülen aðaçlardan biliyorum
ve bir yaþam hevesidir
savunduðu
aksi suya vuran sandalýn