Sesimiz uykulu .
Ýsmimiz kaçak.
Düþlerimiz firari çocuk.
Ölüyoruz kimsesiz bir diyarda...
Belenmiþ hayallerimizle
Etten kemikten bir leþ gibi gömecekler bizi.
Gazete baþlýklarýnda okunacak umutlarýmýz.
Sonra buruþturup atacaklar bir çöp poþetine.
Çocuk;
Neden dünyaya geldi denir de doðumumuz
Neden dünyaya sýðmaz ki iki nefeslik cürmümüz.
Soluðumu tuttukça
Kalbimi patlatacak öfkelerim var.
Asi tekmil çanlarý çýnlarken ulu orta
Ben sessizce diþlerimi sýkýyor,
Tanrýya sýðýnýyorum
Sýrf senin hatýrýn için...
Halbuki çalýp çýrpmadýk.
Yoksulluðumuz bile asi olmadý hayata.
Kendi yaðýmýzda kavrulan mutlulukla doyurduk karnýmýzý.
Ýstemedik kýrmýzý rugan pabuçlar.
Kuþ sütü yok diye terk etmedik kuru lokmamýzý.
Kin ve nefretle yoðrulmadý mayamýz.
Nasýl göremedik engereklerle sarýlý etrafýmýzý.
Çünkü hep grilerin kazandýðý,
Adil olmayan, siyahla beyazýn savaþý bu.
Ne soðuk bir renk deðil mi?
Mezar taþý gibi ölgün
Zemheri ayazý kadar dondurucu
Ve insanlýk onurunu satýn alacak kadar ikiyüzlü.
Biz kendi göz yaþlarýmýzda kimliksiz ölelim çocuk.
Sadece insan yazsýnlar baþ ucumuza.
Gök kuþaðý koysunlar topraktan avuçlarýmýza.
Ve desinler ki
Mavzer çýðlýðýnda yýrtýlan gecede
Sessizce kayan serçe masalý yýldýzlardý gidenler.
Dilek USTA.