Ýlk baharda gonca gül gibi
Sende bulmuþtum kendimi
Seninle yaþadým aþkýn en saf halini
Var olmayan beþinci mevsimde
Efkarlýyým hasarlý þimdi özüm
Buruk bir þarap tadý dilimde kalan
Senli umutlar yitip giderken bir bir
Sensiz bu cehennemde tükeniyorum
Kýrýlgan þiirler yazýyorum sana
Sen hiç bilmesende.!
Sensiz herþey anlamsýz herþey boþ
Yanýmda olsan yýkýlmazdým böyle
Yokluðunda yok olmazdý bu dað bu þehir
Çýkmaz sokaklarda aramazdým kendimi
Gelsen, hiç böyle sessiz kalýr mýydým
Gülüþlerim yakýþ olmaz mýydý yar
Çaðýrsan koþup sarmaz mýydým.?
Hayatýn çýkmazýndan korkuyorum þimdi
Bilyeleri elinden alýnan düþleri çalýnan
Yetimliðiyle baþbaþa kalan çocuk gibiyim
Beyinde fýrtýnalar koparken susar mý yoksa dil
Umutsuz olsa da bekler mi kurtarýcýsýný çaresiz
Söylesene hayat, kardelenleri de yutar mýsýn
Güneþi tekrar görmeden.!
Duygu Þen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.