Toprak kurudu nankörlük karþýsýnda Yediveren soldu Kuþlar sustu Rengi deðiþti semanýn…
Ve âlem yoruldu Bahar mevsiminde tomurcuk dala küstü Ne çiçek ne meyve kaldý Aðaç gölgesini bile kaybetti…
Bencillik nankörlük kök saldý Ne kimse topraðý bildi, ne de Sema’yý Kaybedildi sonra Yalnýzlýk vücut buldu Ve insanlar asýl olan yalnýzlýðý O vakit gördü, bildi, anladý…
Azade
Daðlar sustu sonra Bulutlarýn baskýsýyla Yaðmurlar tarumar Güneþ küskün Gönyesi bozuldu bu ardýn
Ve çekildi sineye dualar Kýbleye dönmeyen yüzlerde ölürken kalpler Ne bir secde ne gözyaþý kaldý Aþk bile kýblesini kaybetti…
Unuttuk bildiðimiz tüm hikâyeleri Bir tek Anlatacak acýmýz kaldý Öldürülünce umutlar Azadelik bize yar oldu Ve diller lal olur hak olan þu hale Hangi vakittir bilmeyiz, sessizdir, bekleriz…
Bekleriz Vera... Sosyal Medyada Paylaşın:
Davut Daşkıran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.