zihin karmaþýklýðý bu...
sadece kendinin izlediði
tek kiþilik
olmadýk oyunlarýn sahne arkasý.
kim bilebilir
labirentlerinde saklý düþüncelerimizi.
okunabilseydi eðer sezilmeyen cümlelerimiz.
mahcup olmazmýydý nice aklý baþýnda görünen
meczup divaneler...
II
yol boyunca
ardýmda küçülen þehirler býrakýyorum.
lodostan savrulan saçlarým özgür bir uçurtma.
radyoda enigma’nýn "neden" þarkýsý.
insan yalnýzken neler geçiriyor zihninden,
neleri sorguluyor sessizce çok iyi bilirim.
III
tembel bir kaplumbaða geçiyor önümden.
ayaklarýna takýyor gözlerim.
aðýr aksak ve gamsýz yol almak
belkide ömrüne bereket olan.
en karmaþýk korkularý
baþýný kabuðuna çekerek bertaraf etmek
bildiði tek çözüm olsa gerek
tüm uysallýðýyla kabullenmek hayatý,
baþkalarýnýn ömrüne dokunmadan ,
bir ýrmak gibi kýpýrtýsýz tamamlamak.
böylemi uzun yaþamalý insan.
suya sabuna dokunmadan.
yoksa hýrçýn dalgalara kafamý tutmalý,
dümeni kýrýlsa da bindiði geminin,
rotasý özgürce yaþamak mý olmalý ölümüne.
IV
zaten git gide daralmýyor mu yaþam denen yol.
baþýboþ bulutlarýn yaðmurunda ,
toprakla bütünleþmeyecek mi nasýlsa sonumuz.
þimdi þemsiye arayan ellerimize ,
topraktan süzülüp düþmeyecek mi yaðmur.
öyleyse neden ýslanmaktan kaçar insan.
kendini kilitler çatýlarýn altýna.
akli melekelerimiz hangi gerçeklerden vazgeçerek kabullenir yalaný.
zil sesimi bekler tanrýnýn katýna çýkmak için.
hep bir keþmekeþlik içinde koþturarak,
sadece saatlere ve sabahlara mý kuruludur düþler.
irdelemek yerine irite edilmiþ kýsýr bir döngünün
yel deðirmeni gibi
baþýboþ rüzgarlara mý emanettir yarýnlarýmýz.
V
sonrasýnda
hep eksik
hep küskün bir ceset vedasýdýr hayat.
gülüþün unutulur,
adýn geçer arada bir sohbette.
kimse bilmez ardýnda býraktýðýn keþkeleri.
çürüdükçe tenin toprakta,
sende çürürsün hafýzalarda.
ve hazin biter yolculuk
kendine bile yabancý bir tabutta.
Dilek USTA.