ÜZGÜNÜM.... neden peki ? kim için ? aklýmda çok soru var ama cevap bulamýyorum iþte
üzgünüm ama ifade edemiyorum iþte gülüyorum... ama herkes mutlu sanýyor hatta sevdiklerin bile anlamýyor bazen seni
çok gülüyorsun çok konuþuyorsun ama mutsuzsun ve yalnýzsýn ama kimse bilmiyor
ne yapmam gerekiyor bilmiyorum sadece yalnýz aðlýyorum yorganýma sarýlýyorum hýçkýrýklarým duyulmasýn diye sarýlýyorum yastýðýma
hiç bir þey gelmiyor da aklýma yalnýzlýk doluyor damarlarýma kimse yokken çok üþüyorum ve.... hýçkýrýklarým biraz daha esir altýna alýyor beni kayboluyorum gecenin mavisinde
sabah uyanýyorum birden etrafýma bakýyorum kimse yok yalnýzlýk kokuyor her köþe sonra ayaða kalkýyorum ve aynaya bakýyorum yine þiþmiþ gözlerim sonra vaktimin geldiðini anlýyorum yüzüme bir gülümseme yerleþtiriyorum burada bitiyor iþte yalancý bir gülümsemeye yine yenik düþüyorum yine....özgür ruh...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖZGÜR RUH Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.